Αργά τη νύχτα όταν η πόλη ησυχάζει
εσύ γυρνάς μες στα σκοτάδια δε σε νοιάζει
είναι οι ώρες που ξυπνάνε τα φαντάσματα
μα εγώ το είδα όνειρο χθες βράδυ

Είδα αγρίμια πονηρά να σε κοιτάζουνε
και γύρω σου χίλιες ουράνιες παραστάσεις
ήσουν καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο
μες τ’ ουρανού τα πέπλα να καλπάζεις

Μονάχος φίλε μες στους θαλάμους των αερίων
κοιτάζεις έξω σαν ανήμερο θηρίο
θά `θελα νά `τανε κάποιο κακό μου όνειρο
τώρα γερνάς μέσα στο νοσοκομείο

Άσπρες ποδιές τριγύρω σε κυκλώνουνε
απ’ το φεγγίτη να μπορούσα να σε πάρω
τ’ άσπρα χρώματα πάντα θα με ματώνουνε
μα και τα μαύρα πως μπορώ να τα πλασάρω;

Πολιτισμένη αβάν γκαρντ ζωή
με γκέτες και χλαμύδα στολισμένη
ο Γιώργος δεν έχει πια ζωή
και `συ περνάς κραγιόνια αλειμμένη

Οι κολασμένοι της γης παραληρούν
η τηλεόραση ρουφάει τα κεφάλια μας
αν είχα δύο άτομα να με αγαπούν
δε θα γυρνούσα πάλι σπίτι χάλια

Πως να το πω στη μάνα σου, στους φίλους σου
στις δυο μικρές που σε είχαν αγαπήσει
πως να στο πω πως λιγοστεύει ο ήλιος σου
και πως στο σπίτι σου δε θα ξαναγυρίσεις;

Ο άγγελός σου μόνος κλαίει στα σκοτεινά
τα μολυβένια βλέφαρά σου κλείνει
πυτζάμες στάζουν τελειώνει ο ορός
ζωή τα δανεικά σου δίνει

Εκεί που πας στείλε μου ένα μήνυμα
τον πόνο της στέρησής σου να γλυκάνω
θέλω να πέσουν στο σπίτι μου τριαντάφυλλα
που να τα ρίχνεις από ένα αεροπλάνο