Είναι μια πόρτα μ’ ένα φωτάκι
Στη γειτονιά μου την παλιά
Που κάθε ζόρικο αντράκι
Μαθαίνει στα δεκαεφτά

Έτσι κι εγώ περνούσα απ’ έξω
Πριν καταλάβω τι θα πει
Να γονατίζεις και να το θέλεις
Εδώ και τώρα επειδή

Έγινες άντρας, έγινες άντρας
Και πόσο βιάζεσαι που το χρειάζεσαι
Έγινες άντρας, έγινες άντρας
Και θα πληρώσεις για να το νιώσεις
Κι από τη φλόγα που σε καίει ν’ αλαφρώσεις

Άκουγα από παλιά ψιθύρους
Στο καφενείο των παλιών
Πως εκεί μέσα έχουν το πάθος
και τη λαγνεία στη διαπασών

Μα ο συνειρμός ο παιδικός μου
Δε θα μπορούσε να το δει
Πως εκεί μέσα Αφροδίτη
Δεν είν’ πλανήτης μα ηδονή

Έγινες άντρας, έγινες άντρας...

Και όταν ήρθε ο καιρός μου
στη πόρτα αυτή να βαπτιστώ
κι από τη μοίρα του ανδρισμού μου
πια δεν μπορούσα να κρυφτώ

είδα πως είναι να σε σέρνει
και να σ’ ορίζει το κορμί
και να το ξέ’ς πως δε γλιτώνεις
θα πας κι απόψε επειδή

Έγινες άντρας, έγινες άντρας...

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια
Τα βλέπω από μακριά
Μα η Κατερίνα κι η Αφροδίτη
Στον ύπνο μου έρχονται συχνά

Δεν ξέρω αν ήτανε αγάπη
Ή κάτι άλλο τελικά
Που μ’ έκανε γι’ αυτή την πόρτα
Να ψάχνω πάντα δανεικά