Η Σούσα ήταν όμορφη, της Κρήτης το καμάρι,
π’ αγάπα το Σαρή – Μπαγλή, το πρώτο παλληκάρι.
Τον αγαπά, την αγαπά χρόνους δεκατεσσάρους
μ’ αλήθεια τ’ αδερφάκι τζη γυρίζει με κουρσάρους.
Μια Κυριακή και μια Λαμπρή ήταν προσκαλεσμένοι,
βγήκε η νια ’που το λουτρό κι ο νιος απ’ το μπαρμπέρη.
Εκεί που τρώγαν κι έπιναν και γλυκοτραγουδούσαν,
ακούν την πόρτα που βροντά, την πόρτα και χτυπούσαν:
─ Σήκω Σωσάννα κι άνοιξε και σού ’φερα χαμπέρι,
απ’ τ’ αδερφάκι σ’ το Γιαννιό που ’ναι σε ξένα μέρη!
─ Σήκ’ απ’ αυτού Σαρή – Μπαγλή και έβγα ’πο τη στρώση,
μην είναι τ’ αδερφάκι μου και μας ε θανατώσει.
─ Άιντε, Σωσάννα, κι άνοιξε, κι εγώ μένω στην κλίνη
γιατ’ είν’ ο ύπνος σου γλυκός, να φύγω δε μ’ αφήνει.
Πάει η Σωσάννα κι άνοιξε, θωρεί τον αδερφό τση
─ Σωσάννα, δώσε μου νερό, γιατ’ είμαι διψασμένος
κι από τη στράτα την πολλή είμαι μπαϊλντισμένος.
Παίρνει γυαλένιο μαστραπά και στο πηγάδι γέρνει
κρύο νερό τον γέμισε και στο Γιαννιό το φέρνει.
Γιάννης δεν ήθελε νερό, το μαστραπά δε ’γγίζει
μ’ άγριο βλέμμα τη θωρεί, λιγοθυμιά της δίνει.
─ Άιντε μωρή παλιόσκυλα κι εγώ ήρθα για σένα,
να μη χαρώ τα νιάτα μου, τη μάνα που μ’ εγέννα.
─Ίντα ’ναι αδερφάκι μου, τα λόγια που με καίνε!
Δεν είναι από λόγου σου, μον’ άλλοι σου τα λένε!
─ Για ιδές την την παλιόσκυλα κι ακόμα τι μου λέει,
ομπρός με κάνει κερατά και πίσω πεζεβέγκη!
Χρυσό χατζάριν έσυρε απ’ αργυρό φηκάρι,
μια μαχαιριά της έδωσε εις το ζερβό τζη πλάι.
Σταυρώνει τα χεράκια τζη στην κλίνη και καθίζει,
και με το μαντηλάκι τζη τα δάκρυα σφουγγίζει.
Η μάνα τζη εμίλησε κι ο κύρης τση τση λέει:
─ Ίντά ’χει η Σωσάννα μας και κάθεται και κλαίει;
─ Όνειρο είδα, μάνα μου, πικρό φαρμακωμένο,
πως ήταν τ’ αδερφάκι μου γυμνό, ξεσπαθωμένο.
─ Όνειρο είναι, Σούσα μου, όνειρο, θα περάσει
και τ’ αδερφάκι σ’ το Γιαννιό στα ξένα θα γεράσει.
Και τ’ αδερφάκι σ’ το Γιαννιό στα ξένα που γυρίζει,
γη τα θεριά το φάγανε γη λυγερή τ’ ορίζει.
─ Όνειρο είναι, μάνα μου, όνειρο, θα περάσει
κι η μαχαιριά που μού ’δωσε εκείνη θα μου φτάσει.
Νενέ της μπαίνει και θωρεί, σέρνει φωνή μεγάλη
κι από τη χέρα τη βαστά και στο γιατρό την πάει.
─ Γιατρέ μ’ ας πάνε εκατό, και χίλια πεντακόσια,
Σαρή Μπαγλής να ’ναι καλά κι ας πάνε άλλα τόσα.
─ Δεν είναι ξέν’ η μαχαιριά, δεν είναι για να γιάνει
μον’ είν’ απ’ τ’ αδερφάκι τζη κι είναι για ν’ αποθάνει .
─ Να πείτε του Σαρή – Μπαγλή κι αν είναι παλληκάρι,
να κάμει το κιβούρι μου όλο μαργαριτάρι
κι απάνω στο κιβούρι μου μιαν κρουσταλένια βρύση
κι απού ’χει αγάπη στην καρδιά, να πίνει να τη σβήσει.
ﻬ


», Οπως γράφει ο Αχμέτ Αγκίν, ο οποίος το έστειλε στο περιοδικό ΚΡΗΤΗ, τχ 41, (Απρ. 1977), σελ. 55. Σύμφωνα με σημείωση στο τέλος της δημοσίευσης, το τραγούδι το άκουσε από ένα γέρο Τουρκοκρητικό. Το σωστό όνομα του νέου είναι Σαλίχ – Μπαχρί, και ήταν γνωστός στην Κρήτη για τη λεβεντιά του.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, το ποίημα είχε μεγάλη διάδοση μεταξύ των Μουσουλμάνων Κρητών.