Είναι που δε συμβιβάστηκα ποτέ,
είναι που σε σεβόμουν πάντα ευατέ,
είναι που την αλήθεια δεν αντάλλαξα
μα την κράτησα πυξίδα και πορεία χάραξα.

Κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους ανθρώπους να υποτάσσονται,
κόντρα στους νόμους που κάτω από συνθήκες άγνωστες συντάσσονται,
κόντρα στους δρόμους που μας υποχρεώνουν να βαδίσουμε,
κόντρα στους φόβους που θέλουν τα όνειρά μας να σιωπήσουμε.

Άχαρους ρόλους μοιάζουν τα μυαλά μας να μας παίζουνε
για διάφορους λόγους οι περισσότεροι δεν αντιστέκονται.
Απλά στους στόχους μας πείθουνε να ακολουθήσουμε
με αποτέλεσμα το σήμερα να ξεχνάμε να το ζήσουμε.

Πόσα εμπόδια πρέπει να υπερνικήσουμε;
Πόσα μονοπάτια πρέπει ακόμα να διασχίσουμε;
Πόσες ελπίδες πρέπει ακόμα να συντηρήσουμε
και πόσες πρέπει για πάντα πίσω να τις αφήσουμε;
Πόσα τείχη πρέπει στην πορεία να γκρεμίσουμε
και πόσα ακόμα πρέπει απ’ την αρχή να χτίσουμε;
Πόσα ερωτήματα πρέπει ακόμα να απαντήσουμε,
να αναπτύξουμε, να αναλύσουμε, να τα γνωρίσουμε
με αυτά να ζήσουμε και να αναθεωρήσουμε;

Είναι που δε συμβιβάστηκα ποτέ,
είναι που σε σεβόμουν πάντα ευατέ,
είναι που την αλήθεια δεν αντάλλαξα
μα την κράτησα πυξίδα και πορεία χάραξα.

Και σκέφτομαι αν είναι αργά να αρχίσω για άλλη μια φορά,
ότι όλα θα παν καλά να μην φοβάμαι άλλο πια
κι αν το `χω πει αυτό ξανά είναι γιατί μερικά πράγματα
απλά βρίσκονται μαζί μου σταθερά σαν τον καπνό με τη φωτιά.
Όλα τα άλλα μου μοιάζουν περιττά, αμάξια, ρούχα ψεύτικη μαγκιά
τυποποιημένα και αυτά αμερικάνικα αναψυκτικά μυαλά χωρίς περιεχόμενο
με τους ατάλαντους σε εμπόριο μοναδικό πολεμοφόδιο ένα χαρτί στο αναλόγιο
ένας ρυθμός απ’ το υπόγειο άλλο ένα live στην Υδρόγειο,
έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο από το προηγούμενο εώς το επόμενο.
Από την πτώση στο απόγειο πολύ σκληρός για ραδιόφωνο
και πριν με πάνε στο αυτόφωρο ας κλείσει κάποιος το μικρόφωνο.

Είναι που δε συμβιβάστηκα ποτέ,
είναι που σε σεβόμουν πάντα ευατέ,
είναι που την αλήθεια δεν αντάλλαξα
μα την κράτησα πυξίδα και πορεία χάραξα.