Είναι της άνοιξης ο ανθός
που μου ’φερε βραχνάδα πάλι.
Είναι κι ο αταίριαστος καπνός
που με καλεί να σηκώσω το κεφάλι,
κι ένας βουβός συγκρατημός
σαν πένθιμη καμπάνα.

Κοίτα, αδερφέ μου, εκείνα τ’ αγκάθια
μεγαλώνουν κοιτώντας τον ήλιο,
δε σκιαχτήκανε ποτέ τη φωτιά
κι ούτε ζήλεψανε τ’ άνθη, τα καλόφτιαχτα.
Άγγιξέ τα, αδερφέ μου,
έχουν ίδιο χρώμα με τη γη και τα χέρια σου.
Είναι κομμάτι σου.
Διάβασε πάνω τους τα μελλούμενα.
Κοίτα, αδερφέ μου, το αίμα στα χέρια σου
τώρα πέφτει αργά στη γη.
Γίνεται σπόρος για καινούρια αγκάθια
γι’ αυτό μη λογαριάζεις πόνο, και φόβους μη ταιριάζεις.
Αδερφέ μου, τ’ ακούραστα βλέμματα
που ποθούν τα άφθονα,
ξεριζώνουν κι εσένα όπως τ’ αγκάθια.
Εσύ, όμως, δείξ’ τούς προς την πεθυμιά του αγέρα,
εκεί στη φωτιά.

Η φωτιά είναι του φτωχού η μοιρασιά
με τη ζωή και το αύριο το θολό·
η οργή μας είναι της φωτιάς περασιά
κι όσοι χαθούν ας παν’ στο καλό.

Το αίμα πνίγει τους αχάριστους
κι οι περιγελαστές απόψε το βουλώνουν.
Το άδικο σφιχτή θηλιά για τους άπληστους
κι οι τελευταίοι δειλοί μάς χρεώνουν.

Οι δανειστές να’ χουν τέλος αργό
σα τη ντροπή την κακιά μητριά μας
κι οι σωτήρες παρέα στο γκρεμό
κυκλωμένοι απ’ τη μεγάλη σκιά μας.

Η φωτιά είναι η βιασμένη αδερφή μας
από μπάτσο δειλό σε κρατητήριο,
είναι στα πέρατα της γης η φωνή μας,
στερνή γιορτή στο προσεχώς κοιμητήριο.

Η φωτιά είναι το άτακτο δελτίο ειδήσεων
που ταξιδεύει από στόμα σε στόμα,
η λεχώνα των μεγάλων αρνήσεων
που ’χει θάψει παιδιά της στο χώμα.

Για μια στιγμή, του πλουσίου λιγόστεμα,
και για το φόβο του, πικρό μας χαμόγελο,
γιατροσόφι για να φύγει το απόστημα·
κοίτα – γλεντάω και πεθαίνω γι’ αυτό που θεωρείς ανώφελο