Θυμάσαι αν ήτανε πικρό
απ’ το πρωτόγαλα το στάγμα;
Κι αν μούδιασαν τα χείλια σου κι ο ουρανίσκος;

Θυμάσαι αν ήτανε μικρό
χουνέρι, χωρατό ή θαύμα;
Κι αν είχες φωτοστέφανο ή ούρλιαζες σαν λύκος;

Θυμάσαι αν σελάγιζες
σαν άστρο και γέμιζες τα στέγνα;
Και γινόσουνα χαμόγελο δίπλα στα σφαλερά τους;

Θυμάσαι αν σεργιάνιζες
σα χαροπούλι σ’ άδεια στέρνα;
Κι έσβηνες τη ντροπή απ’ τη χοντροκοπιά τους;

Αυτοί σίγουρος να’ σαι πως θυμούνται
ότι ψαχουλευτά σε πήγαιναν από τα σπάργανα σου.
Μα κάθε που ρηχαίνεις, θα σου διηγούνται
πως μοιάζουν με πυξάρια όλα τα όνειρα σου.
Αυτοί σίγουρος να’ σαι πως έτσι εκδικούνται,
κάθε φορά που φαίνεται ότι λοξοδρομείς.
Σ’ όλα σου τα ωφέλημα ποτέ τους δε θ’ αρκούνται.
Λυπήσου τους, νομίζουν πως γεννήθηκαν γονείς.

Τώρα θυμάσαι τη ρωγμιά
όταν σε μέτρησαν για μουσαφίρη,
στο πρώτο πισωγυρισμά πάνω στο ψέυτισμα σου.

Τώρα θυμάσαι την ερημιά
όταν δε βρήκες πουθενά χαΐρι
κι άκουσες σε χαροκόπι πάνω τα σκολιανά σου.

Τώρα θυμάσαι, προστυχιά
σου `χαν χρεώσει τη πρώτη σου αγάπη
και κάθε σου άρνηση περνιόταν για ραχάτι.

Τώρα θυμάσαι, τη συντυχιά
με τη θλίψη και το μικρό ροζέ το χάπι
που σε κουμπώνανε μήπως και κλείσεις μάτι.

Αυτοί σίγουρος να σε πως θυμούνται.
Την πικρίλα δεν αντέχουν στα γεράματα.
Ό,τι και να πεις για τότε το αρνούνται,
νιώσε, όμως, του κορμιού τους τα σπαράγματα.
Αυτοί σίγουρος να’ σαι πως καυχιούνται
ότι σε συνετίσαν κι ας δείχνεις αφελής.
Ξέρουν ότι ο σάρακας τους τρώει και φοβούνται.
Λυπήσου τους κι ασ’ τους να πεθάνουνε γονείς