Πάνω που νόμιζες ότι απόκαμα
στα ράχτα σπάω σαν κύμα,
σου κλέβω την ανάσα όπως το συννεφόκαμα,
πάνω που νόμιζες ότι απόκαμα.

Πάνω που χάρηκες το πρώτο σώριασμα
από ροδάνι έγινα ποίημα,
ίσκιος αστοίβαχτος και τρόμαγμα,
πάνω που χάρηκες το πρώτο σώριασμα.

Κι εκεί που νόμιζες δε θα βρω στέριωμα,
στο δέντρο έμεινα σπορίτης,
στο δέντρο που σου κρύβει το στερέωμα
κι εκεί που νόμιζες δε θα βρω στέριωμα.

Εκεί που γλένταγες πριν απ’ το χόρτασμα,
πέταξα πάνω σου μαύρος πετρίτης.
Κακοτυχιά σου, μ’ έχεις συντρόφεμα,
εκεί που γλένταγες πριν απ’το χόρτασμα.

Πάνω που νόμιζες πως σε προσπέρασα,
ήρθα και τρέμει το φυλλοκάρδι σου.
Γι’ αυτό, σελέμη, έτσι σε σβέρκωσα,
πάνω που νόμιζες πως σε προσπέρασα.

Πάνω που χάρηκες για ό,τι πέρασα
άδοξα τέλειωσε και το σεργιάνι σου,
στη στενωσιά φόβο σε κέρασα
πάνω που χάρηκες για ό,τι πέρασα.

Κι εκεί στη στόχαση, σου ήρθε απότομα
σαν τον παπά στο τετραβάγγελο.
Πάνω στην έκσταση σκάει το πετσόκομμα,
κι εκεί στη στόχαση, σου ήρθε απότομα.

Εκεί χαντούμη στη σκαρταδούρα
ένα ψυχούδι για κάθε άγγελο
σωσμό δεν έχεις, ασ’τη μουρμούρα,
εκεί χαντούμη στη σκαρταδούρα.