Μεθυσμένο πάλι απόψε το φεγγάρι έγειρε
και με κράτησε για λίγο αγκαλιά
μου θυμίσανε εσένα όλα αυτά που έλεγε
και σε σκέφτηκα και γέλασα απλά

Καταφέρνω εγώ σιγά σιγά ν’ αντέχω μόνος μου
κι αν μου λείπεις πότε πότε τι να πω
προσπαθώ να σε ξεχάσω να μην είσαι μέσα μου
προσπαθώ να μη σου λέω σ’ αγαπώ

Πώς θα βγεις πάλι έξω μόνη σου
πώς θα πας σινεμά
δεν αντέχεις πολύ τον πόνο σου
δεν μπορείς τελικά

Κουρασμένο πάλι απόψε το φεγγάρι έγειρε
και μου έκανε παράπονο κι αυτό
ό, τι αγάπησε και κείνο μακριά του έφυγε
κι έχει μείνει μοναχό στον ουρανό

Να μπορούσα ν’ ανέβω και γω
να κάτσω δίπλα του
να σε βλέπω να γελάς από ψηλά
να χαθεί μες στον αέρα
όλη αυτή η πίκρα μου
και να μείνει η αγάπη μοναχά