Ξύπνησα σε ένα λευκό κρύο δωμάτιο
μες στον καθρέφτη νερό βυθίζω ένα δάκτυλο.
Τι υπάρχει πιο πέρα;
Είναι νύχτα είναι μέρα;
Ρώτησε ο Νώε και μετά στην θάλασσα χάθηκε
πάνω στα κύματα το καπέλο του στάθηκε.
Τι υπάρχει πιο πέρα;
Είναι νύχτα είναι μέρα;

Ένα γράμμα νεκρό, ένα απέραντο τίποτα
σε τυφλώνει ένα φως, που οδηγούν τα ίχνη στο χιόνι;
Μέσα σε κάτι που δεν τελειώνει, δεν τελειώνει...

Πέρασα μέσα από το σκοτεινό παράθυρο
εκατομμύρια σκαλιά ανέβαιναν στο άπειρο...
Πες μου γυάλινη σφαίρα
τι υπάρχει πιο πέρα;
Κανείς δε φτάνει ως εκεί στου ναού σου το άβατο
το είδα στα μάτια σου, ήταν πέρασμα αδιάβατο.
Τι υπάρχει πιο πέρα;
Είναι νύχτα είναι μέρα;

Ένα άστρο χλωμό μες στο απέραντα τίποτα
μια λίμνη από φως, που οδηγούν οι ιπτάμενοι δρόμοι;
Μέσα σε κάτι που δεν τελειώνει, δεν τελειώνει...