Πάνε κι έρχονται οἱ άνθρωποι πάνω στὴ γή.
Σταματάνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ένας
αντίκρυ στὸν άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Όμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μὲς απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ισα, μὲς απὸ σένα,
κάτω απ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ένας μας
μέσα στὸν άλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ᾿ τὴ θέα τους
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τὶς στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στήθος, στο μέτωπο.
Τ᾿ άστρα τὸ βλέπουνε, ότι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τὴ γή.