Η άγκυρα σηκώθηκε, το σκαρί σαλπάρισε
έφυγε για την Ηρακλειά, για του δράκου τη σπηλιά.

Από τον κακό τον εαυτό σου να ξεφύγεις
κι όχι απ’ την Αθήνα ένα Σαββατοκύριακο να φύγεις! (Λέμε τώρα!)

Πίσω στην πρωτεύουσα τ’ ακουστικό κατέβασα,
αμαρτίες πεθύμησα μα τους πειρασμούς τους κοίμησα.

Έχω πια ξεφύγει από τον παλιό εαυτό μου
αυτόν που πίσω όλο κοιτά και χάνω το μυαλό μου! (Λέμε τώρα!)

Αυτόν που, όταν σε συνάντησε,
έκανε λάθος και μέτρησε λάθος.
Αυτόν που, όταν σε συνάντησε,
μέτρησε λάθος το πλάτος, το ύψος και το βάθος!

Κάπου στην Ακρόπολη, γονατισμένος properly,
ακουμπάω μια προσευχή στον άνεμο που θα σε βρει.

Θέλω να γυρίσω και σφιχτά να σε κρατήσω
και τον κόσμο μεσ’ στους δύο λευκούς πλανήτες σου να φτύσω! (Λέμε τώρα!)

Τον κόσμο αυτόν, που σου έμαθε να σέρνεσαι λάθος,
να σέρνεσαι λάθος.
Τον κόσμο αυτόν, που σου έμαθε να σέρνεσαι λάθος
σε πλάτος, σε μήκος και σε βάθος!