Απ’ το μυαλό μου γυρνάει, περνάει
φωτιά ξερνάει
και σέρνεται, εκδικείται κι όταν πελαγώνει έρχεται,
μ’ ανέχεται, τα πάντα δέχεται,
αργοπεθαίνει πλάι μου
ξαναφωλιάζει στο κεφάλι μου.
Κόκκινη αρμάδα μου,
πυρωμένο μου ατσάλι, περηφάνια μου,
φουρτούνα που με βγάζει ξανά στη στεριά,
οπλίζει και μου δίνει να σου πω λευτεριά.
Λευτεριά σ’ όλους κι όλα τ’ αδικημένα,
τα μόνα, τα μικρά τ’ αγέννητα και τα θαμμένα,
σε ‘μενα ήρθε και χάθηκε σε κάθε στάλα μου αίμα
και τέρμα, όπως διάλεξε ξανά ‘κατσε το κέρμα.
Και να ‘μαι...
Γεννιέμαι, ονειρεύομαι, σέβομαι και θυμάμαι
δε φοβάμαι, αντιστέκομαι, θυμώνω και καίγομαι
μονοπάτι χαράζω, φωνάζω, ουρλιάζω και φλέγομαι,
ανεμοδέρνομαι, δε σέρνομαι απ’ το τίποτα δε κρύβομαι
και φαίνομαι, σκέφτομαι, δεν ανέχομαι παράσιτα, δε δέχομαι,
μπλέκομαι, πολεμάω και τα βάζω με το χρόνο
φτύνω λέξεις αράδες με μια μου ανάσα μόνο.