Είμαστε τσούρμο αναιμικό
σε μια φριχτή γαλέρα
που πάνω της ο θάνατος
με πείνα αργά θερίζει

Ποτέ διαυγή ορίζοντα
η αυγή δεν έχει δείξει
στο βρωμικο κατάστρωμα
πάντα η φρουρά ουρλιάζει

Τις μέρες μας τις κλέβουνε
σε βρωμερά σανίδια
κι είμαστε δούλοι ασθενικοί
δεμένοι με αλυσίδα

Φεγγάρι πάνω απ τη θάλασσα
στον ουρανό τ αστέρια
μα πάνω από τα φώτα μας
πένθιμο πέπλο πέφτει

Αγέλες δούλων ξέσαρκων
κωπηλατούν βογγώντας
την αλυσίδα σου αν δε σπας
πάνω στο κουπί πεθαίνεις

Το λοιπόν, σκλάβε, που βογκάς
κουπί θα τραβάς αιώνια
Κάλλιο στο κύμα θάνατος
στη θάλασσα που αφρίζει

Κουπί θα τραβάμε ίσαμε
το πλοίο στα βράχια να πέσει
Ψηλά τις μαυροκόκκινες
στο σφύριγμα του ανέμου

Κι αν είναι σάβανο άθλιο
το αφρισμένο κύμα
πάνω απ’ τους μάρτυρες θα βγει
της αναρχίας ο ήλιος

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί
το κύμα ανεβαίνει, μουγκρίζει
βροντές, αστραπές, κεραυνοί
χτυπούν τη μοιραία γαλέρα

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί
Παλέψτε σκληρά, με καρδιά
δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά