Συγγνώμη που δεν μπόρεσα
να γίνω το παράθυρο
που θ’ άνοιγες στον ήλιο,
συγγνώμη που δε φόρεσα
το πρώτο χρώμα της αυγής,
να βγω και ν’ ανατείλω.

Το σώμα μου φταίει κι όχι εγώ,
το σώμα που με κλείνει,
που άλλα του ζητάω εγώ
και άλλα αυτό μου δίνει,
το σώμα φταίει κι όχι εγώ.

Συγγνώμη που δεν έγινα
το τέλος της απόστασης
που σου στερεί το θαύμα,
συγγνώμη που σου έριχνα
στην τσέπη του παντελονιού
τ’ αλάτι από το κλάμα.

Το σώμα μου φταίει κι όχι εγώ,
το σώμα που με κλείνει,
που άλλα του ζητάω εγώ
και άλλα αυτό μου δίνει,
το σώμα φταίει κι όχι εγώ.