Η εμφάνιση μας ενοχλεί την κοινωνία
Οι ιδέες μας την αστυνομοκρατία
Όρθια μαλλιά, ρούχα με καρφιά,
στους υποταγμένους προκαλούμε αηδία
Στο δρόμο όσοι κοιτούν να παν να γαμηθούν
Δεν ξέρουν να μιλούν, την πάρτη τους μόνο κοιτούν
Μας λένε είμαστε ακραίοι περιθωριακοί
Μα αυτό που λένε ουτοπία εμείς το λέμε απλά ζωή

Κλίκες, μπάτσοι και ‘μείς είμαστε Απάτσι,
κοτρόνια στις βιτρίνες σας θα φεύγουνε χαλάζι
Δε θέλουμε ειρήνη, ταραχές στην πόλη
Εμείς είμαστε οι άγνωστοι κουκουλοφόροι

Το μίσος που νιώθουμε μέσα στην ψυχή μας
είναι η ζωή μας, είναι η δύναμη μας
Όσο κι αν προσπαθούν είμαστε ακόμα ζωντανοί,
είμαστε φυλή άγριων ινδιάνων
Εμείς μονάχα μείναμε στην χώρα των ρουφιάνων
μα δε θα αργήσει η στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή

Οι δικοί μας δε θέλουν να μας ξέρουν
γιατί δε γίναμε σκουλήκια σαν κι αυτούς
Τα ρούχα μας τους γείτονες πειράζουν
μα εμείς αδιαφορούμε για τους μικροαστούς
Αρνούμαστε τη μόδα που πλασάρουν,
υπάρχουν τόσα πρόβατα να πάνε κατά ‘κεί
Εμείς θα μείνουμε αιώνια κολλημένοι
γιατί η συνείδησή μας δεν μπαίνει σε κλουβί