Κάθε πανσέληνο ξυπνώ
μ’ άλλη μορφή στο πρόσωπο μου
Τρέχω μακριά σου να κρυφτώ,
το σούρουπο με προλαβαίνει
Νύχια γαμψά, σάπια μορφή
κι ένα κορμί σημαδεμένο
μα όποιος στο δρόμο μου σταθεί
φλόγες με μίσος απ’ τα μάτια μου θα βγαίνουν

...με φοβάμαι
αλήθεια δεν ξέρω αν πρέπει να στο πω
...με φοβάμαι
κι έτσι αλυσίδες στο κορμί μου
πριν ξυπνήσω θα περνώ

Την άλλη μέρα σαν ξυπνώ
νιώθω το σώμα μου να φεύγει από κοντά μου
και μ’ αγκαλιάζεις μες το φως
μα το κορμί μου παγωμένο
Θέλω να τρέξω μακριά
μα με κρατάς με μια ανάσα
Μια σκιά θα κυνηγώ
μες τα δικά σου μονοπάτια

...με φοβάμαι
αλήθεια δεν ξέρω αν πρέπει να στο πω
...μα σε λυπάμαι
αν κατά τύχη κάποιο βράδυ απ’ αυτά
στο δρόμο μου σε βρω