Με καλεί το σκοτάδι νέο και κατατρεγμένο
ψημένο, μέσ’ σε παγετό συνηθισμένο
ατιμασμένο, περασμένο από μεγάλο ωκεανό
αλατισμένο όσο και άγευστο, αναγκαίο κακό
με καλεί ν’ ακολουθήσω μια μεγάλη σειρά
από προγόνους μου που κάψαν στην πυρά
και λιθοβόλησαν, άδικα και αδίκαστα
γιατί κρατήσανε κομμάτι από τ’ αμοίραστα
με καλεί να μπω σε ομίχλη και σύννεφα
και σε ‘απατα μπουντρούμια, ασμίλευτα
πρώην φύλακες, φυσικές για όποιους φοβούνται το φως
κι όσους αγέραστους αφήνει ο καιρός
με καλεί κι αυτός να γεράσω και να αφήσω
από στιγμές όποιες μπορώ και να κληροδοτήσω
συνεχιστές, μιας κατάρας πυροκαμωτής
μεγάλης τρέλας, γλυκιάς κι αθεράπευτης
με καλεί η χειρότερη σκέψη του νου μου
με γνωρίζει και ενώνει το εδώ με το αλλού μου
με πονά με γέλιο και με σκοτώνει με χάδι
για να με βρω με καλεί το σκοτάδι

βλέπω στο βάθος όσα πέρασα στα χρόνια μου
βλέπω μαζί το καλό και το κακό αγκαλιασμένα
ξανακούω απ’ αλλού και σιγοντάρω τα λόγια μου
βλέπω φωτιά να τα κρατά αναμμένα
βλέπω ψυχές να ωριμάζουνε και γύρω μου να πέφτουν
απο δέντρο ψηλό, που το λένε ζωή
κι απορώ με τον καιρό και τα μυαλά μου που αντέχουν
το σκοτάδι που συνέχεια με καλεί

με καλεί ξύπνιο όνειρο να μπω και να ζήσω
τη φαντασία με αλήθεια να κολλήσω
να μην αφήσω ούτε μια στιγμή ανυποψίαστη
και να διώξω από μπροστά μου την αχρείαστη
με καλεί το σκοτάδι να μανουβράρω το χρόνο
και να ποντάρω το πετσί μου μ’ οξυγόνο
με αφήνει να διαλέξω ό,τι αντέξω πρώτος
και να διαλέγω ένα τέλος που να υπάρχει κρότος
με καλεί να γυρίσω στην αρχή μου
με τρομάζει και και δοκιμάζει την αντοχή μου
με μαθαίνει απ’ την καλή και την ανάποδη μεριά
και με γυρίζει πάλι πίσω στην κακοκαιρία
με καλεί να βάλω σε λίστα τους εχθρούς μου
βάζω πρώτους τους μαυροφορεμένους ουρανούς μου
στη μέση βάζω την ψυχή και τη φωνή μου, μογια
και τη γεμίζω με σκάρτα λόγια
με καλεί να ταξιδέψω σε γνώριμα μέρη
και με πιάνει από το χέρι σ’ όσα δεν ξέρει
ανέσπερα ξόρκια, φοβάται σε φως μην το δέσω
και πιο πολύ μήπως εγώ το καλέσω