Tον Mάραντον χαρτίν έρθεν να πάει και σην στρατείαν.
Κόφτ’ ασ’ ασήμιν πέταλα κι ασό χρυσάφ’ καρφία,
τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν κατάντικρυ σον φέγγον
κι η κάλη ν ατ’ παρέστεκεν με το μαντήλ’ καρφία.
Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
Αφήνω σε σον κύρην μου, σον Άεν Kωσταντίνον.
Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
Αφήνω σε σην μάνα μου, σην Αγίαν Eλένην.
Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν κι αργύρεν δαχτυλίδιν,
πούλτσον και φα το δαχτυλίδ’ και τον σταυρόν προσκύνα.