Από πάνω όταν κοιτάς απ ’τ’ αναφιώτικα
Σινεμά τα πολυόροφα χαρτόκουτα
Σ’ έναν έρωτα που έρχεται και πάει
Σ’ έναν άλλον που ρωτάει αν τραβάει

Και ξεκλείδωτες οι πόρτες του ανθρώπου
Πως λέω ληστέυονται οι ψυχές στο επιτόπου
Για το θαύμα στη ζωή, λίγη ένταση

Πως ζευγάρι η αναπνοή θα ξεκινήσει
Μια τομή και δια του δύο θα μας χωρίσει
Μ’ ένα ανάδρομο στο δρόμο της αντίο
Θ’ αρχίσει απ’ την αρχή

Βαδίζοντας στην Πλάκα κάν’ το μου σαν πλάκα
Κι έλα να με βρεις για λίγο να σε δω
με μάρτυρες μνημεία
Στην τόση ιστορία
αστείος θα φανώ
Μ’ αναίτια αιτία για ώρες να μιλώ
Για ώρες να μιλώ

Για τις ζωές των άλλων μα και για τη δική μας
Δεν ήθελα να φυγω δεν ήθελα να φύγω
Μονάχα να ξεφύγω αυτό που ζω

Από πάνω όταν κοιτάς απ’ τ’ Αναφιώτικα
Θα δεις πως τα σπιρτόκουτα
Έχουν χάρτινους τους τοίχους
Τόσες λέξεις στους αρχαίους λίθους

Και ξεκλείδωτες οι πόρτες του ανθρώπου
Πως λέω ληστέυονται οι ψυχές στο επιτόπου
Για το θαύμα στη ζωή, λίγη ένταση
Κι όλα τα παιδιά της γειτονιάς
Στα μεγάφωνα με λόγια μιας φοράς
Να μην υπάρχει η διαδοχή αυτή στην ταυτότητα
Κάποιου ρετρο μες τη φωνή της διαφοράς

Βαδίζοντας στην Πλάκα κάν’ το μου σαν πλάκα
Κι έλα να με βρεις για λίγο να σε δω
με μάρτυρες μνημεία
Στην τόση ιστορία
αστείος θα φανώ
Μ’ αναίτια αιτία για ώρες να μιλώ
Για ώρες να μιλώ

Για τις ζωές των άλλων μα και για τη δική μας
Δεν ήθελα να φυγω, δεν ήθελα να φύγω
Μονάχα να ξεφύγω αυτό που ζω...