Τα δάκρυά μου σβήνουν το τσιγάρο,
φωνάζω στη ζωή "δεν σε γουστάρω",
το οινόπνευμα το πίνω και με πίνει,
σκιά του εαυτού μου έχω γίνει.

Πού πάω και τι κάνω δε με νοιάζει,
μπερδεύω και το φρένο με το γκάζι,
σε βλέπω στο παρμπρίζ να μου φωνάζεις
"τελειώσαμε" και να με κομματιάζεις.

Μα εγώ δε σ’ ενοχλώ,
δε θα σου τηλεφωνήσω
να σου πω πως σ’ αγαπάω.
Εγώ δε σ’ ενοχλώ
και μονάχος μου παλεύω
το μαρτύριο που περνάω.
Εγώ δε σ’ ενοχλώ,
σε κανέναν δεν το λέω
πως μου λείπεις και πονάω.
Εγώ δε σ’ ενοχλώ,
από μέσα μου θα κλαίω
μα απ’ έξω θα γελάω.

Μπροστά μου μια απότομη στροφή,
στα μάτια μου χιλιάδες αναμνήσεις,
στα χείλη μου ατέλειωτα "γιατί",
το ξέρω πως δε θα ξαναγυρίσεις.

Το σήμερα, το αύριο, το τώρα
σταμάτησαν του χωρισμού την ώρα
κι ακόμα ένα χάραμα με βρίσκει
πνιγμένο και χαμένο στο ουίσκι.