Δεν είμαι πια γυναίκα γιε μου
είμαι ένα δέντρο που ξερίζωσαν,
είμαι ένα βογκητό του ανέμου
μέσα στη νύχτα του χιονιά.

Δεν έχω μάτια να κοιτάζουν
δυο βρύσες έχω για το κλάμα μου,
χίλια μαχαίρια που με σφάζουν
σ’ αυτού του κόσμου τη γωνιά.

Όπου γυρνάω, για σένα μιλώ,
Μάη μου παιδί μου,
ήλιε μου εσύ, μοναξιά μου χρυσή,
ψίχα απ’ την ψυχή μου, χαρά που έχασα.

Δεν είμαι πια γυναίκα φως μου
είμαι μια μάνα δίχως αύριο,
ένα άγριο πουλί στου κόσμου
την παγωμένη ανασαίμια.

Τίποτα πια δε με αγγίζει
η μέρα πάει, η νύχτα έρχεται
μονάχα ο πόνος μου μουγκρίζει
μεσ’ της καρδιάς την ερημιά.

Όπου γυρνάω, για σένα μιλώ...