Να `ταν, να `ταν μία φορά
από τα χείλη σου να βγουν
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.
Μα εσύ το παίζεις βαρύς,
ο βασιλιάς της σιωπής
και είσαι σαράντα.

Άσε με να σου πω
πως το ματς ήρθε Χ
και πως μια μέρα λιακάδας
έγινε βροχερή.
Πες μου και εσύ
μια ιστορία από την Αθήνα
που έχει αδειάσει από μέσα
μα είναι γεμάτη βιτρίνα.

Πως, πως στα μάτια πως σε κοιτάει
και δε σ’ αρέσει, λες, αυτό ο τρόπος
που σ’ αγαπάει.
Και έτσι δανείστηκες το περιοδικό κάποιου άλλου
και από το εξώφυλλο ερωτεύτηκες
και τώρα αγαπάς,
από το εξώφυλλο αγαπάς.

Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά κοιτάς την ώρα.
Και όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς,
και όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.

Θα κάνεις χίλιους δρόμους, χίλιες αποστάσεις
σε αυτή τη μίζερη ζωή που λες πως πάντα
θέλεις να αλλάξεις.
Και ας μη θυμάσαι ούτε ένα στίχο
από τη δική της μπαλάντα
και πας με αυτούς που σ’ έκαναν
να την ξεχάσεις για πάντα.

Μα τώρα στα μάτια δε σε κοιτάει
και σε πειράζει που κανείς στο κόσμο
δεν σ’ αγαπάει.
Μα έχεις την εύκολη λύση
ξέρεις πάντα να κάνεις τον όμορφο μες τα μπαρ
και τρέχεις πια και δε φτάνεις.

Και τρέχεις πια και δε φτάνεις,
στις νύχτες, στις μέρες, στις ώρες,
στον ήλιο, στους δρόμους, στις μπόρες,
στις νότες.

Και σου περνάνε από το μυαλό γρήγορ όλα εκείνα
που ξέχασες να γευτείς
με τη γλυκιά Κατερίνα,
μα είναι όλα στο κεφάλι σου.

Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά κοιτάς την ώρα.
Και όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου,
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς,
και όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.

Να `ταν, να `ταν μία φορά
από τα χείλη σου να βγουν
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.