Του πηγαδιού μου ο τενεκές,
στα χέρια μου έσπασε προχθές
και το σχοινί μου βάζει ιδέες

Και σε μια γλάστρα ο μενεξές
μυροβολάει κι αυτός φωτιές,
άσπρο πανί για τις φοβέρες.
Ένα βαλσάκι του Αττίκ,
μια μινιατούρα από τικ,
της μνήμης μου, οι σπαραγμοί νυχτοπαλεύουν.
Σε ένα τραπέζι από οξιά,
με μια παλιά μου αλλαξιά,
γίνονται πάλι πειρασμοί και με γυρεύουν.

Κι είναι και αυτή η καλοκαιριά
να `χα καβάντζα έναν βοριά,
τώρα που έχω αθυμία, να τη κεράσω
Σαρανταπέντε τα κεριά
- άντε και σε καλή μεριά -
οι πόνοι όλοι παραστιά, πώς να γεράσω;

Θα θελα απόψε με το ζόρι,
μαστρο-Σωτήρη και κυρ Γρηγόρη,
αυτή η αυλή να μας χωρέσει
Και να πειράζω τη κυρα Ρίτα,
στη πιο μεγάλη μου τη νύχτα
όπως γουστάρω και ό,τι μ'αρέσει.

Τι θέλεις κι ονειρεύεσαι;
Σε τρώει να παιδεύεσαι
Φύσα μαλάκα τα κεριά
Όταν χαιρόμουν, έβριζα
πάντα έτσι την έβγαζα
Βάλσαμο και δαιμοναριά...