Δεν έχω τίποτα άλλο κάθαρο, όσιο κι αμόλυντο,
όλα τα θυσίασα για να `χω το απόλυτο κι άπιαστό μου όνειρο,
ολοζώντανο, κι αυτό με κράτησε όμηρο σε κόσμο ψεύτικο,
γι’ αυτό προσπαθώ ν’ αποκοπώ από κάθε συνδετικό κρίκο,
που με κρατά μ’ αυτό το τσίρκο σχετικό,
''Έι σήκω!'', ξέφυγε απο τον κύκλο που σ’ έχουνε κλείσει,
άσε ελεύθερα τον κύκνο που `χεις μέσα σου να δείξει,
ποιος είναι ο προορισμός για σένα, ποια είναι η λίμνη,
που ηχούν αθάνατοι ύμνοι και σου ξυπνάν τη μνήμη,
όταν καίγονται καλές αναμνήσεις, βγάζουν πυκνό καπνό,
το μυαλό σου πρέπει να ζαλίσεις και κενό να τ’ αφήσεις
σαν εγκαταλελειμμένο σπίτι, χωρίς έπιπλα, ούτε κάδρα,
βλέπω μόνο ένα σπουργίτι, να τριγυρνά σ’ έρημες γωνιές,
ν’ ακολουθεί τις μυρωδιές και ν’ αναρωτιέται για όλες τις περασμένες
χαμένες χρονιές, γίναν θρύψαλλα, δεν έφταιγα εγώ τότε δίψαγα,
κυνήγαγα τα όνειρα όμως ποτέ δε ζήταγα
συμπόνια, συμπαράσταση, λόγια ενθαρρυντικά,
και τελικά κατηγορήθηκα, χωρίς ελαφρυντικά
αναγκάστηκα, στην παγίδα πιάστηκα,
μα ήταν όλα φανταστικά γι’ αυτό και δελεάστηκα,
μάλλον επηρεάστηκα, δεν εξηγείται αλλιώς,
πώς γίνεται ένας δρόμος σκοτεινός, να πλυμμυρίζει με φως, πώς;

Ίσως και `συ να περνάς, κάποιες στιγμές που ζητάς,
από κάποια ανώτερη δύναμη να σ’ εξαφανίσει,
χωρίς να σε νοιάζει αν χειρότερη μοίρα απ’ την τωρινή σου χαρίσει,
πολύ απλά γιατί τη δύση του ανθρώπου,
μπορεί και από μόνος του ο άνθρωπος να την καθορίσει,
κάθε πιθανή λύση, όνειρα μόνο στειρώνει,
τ’ άρωμα κρατάει ακόμη, όμως δεν αναπληρώνει τίποτα,
οι αποφάσεις είναι σαν μαχαίρια δίκοπα,
κι αδιάκοπα, το μυαλό σου τυρρανάς,
κι άλλος μπελάς, κι άλλος βραχνάς,
όπου κι αν πας,
κολλάς κατ’ επανάληψη, κολλάς κατ’ επανάληψη, κολλάς κατ’ επανάληψη...

Κατ’ επανάληψη, κατ’ επανάληψη,
αποφεύγω τις συνέπειες προσμένωντας εκπλήξεις
Κατ’ επανάληψη, κατ’ επανάληψη,
βάζω φωτιά στις αναμνήσεις χωρίς να νιώθω τύψεις...