Κάθε που σ’ επισκέπτομαι θαρρώ μου παίρνεις μέτρα
ποιος έφυγα, ποιος γύρισα, ποιος θα 'μουν και δεν έγινα.
Στους σχολικούς μου χάρτες το κέντρο ήσουν της γης
πρωτεύουσα του κόσμου μου ήσουν εσύ.
Τσιγάρο άρχισα κρυφά στις σκοτεινές γωνιές σου
στις παρελάσεις φούσκωνα με τις ζητωκραυγές σου.

Όλα μια γραμμή στης ζωής μου τη σελίδα
όλα μια κρυφή στο ταξίδι μου πυξίδα.

Στις ανοιχτές αλάνες σου ματώσαν τα γόνατά μου
στ’ απόρθητα τα πρέπει σου σκοντάψαν τα φιλιά μου.
Σύντομα έγινες κλουβί που τσάκιζε τα φτερά μου
κι έγινε η Αθήνα η δικιά μου κοντινή Αμερική.
Τους ήχους σου, τ`αρώματα, τα κουβαλάω ακόμα
ρούχα τα ντύνω εξωτικά μ` αυτά μένουν ξανά γυμνά.

Τυχαία σε συνάντησα φίλη αγαπημένη
δείχνεις άρρωστη βαριά και θλίβομαι πολύ...
Κι έτσι όπως σκύβω το φιλί του χωρισμού να δώσω
"ο τόπος σου είναι η μοίρα σου" μου λες βραχνά στο αυτί.