Σκυφτή στο χωράφι,
με την καμπούρα της να ξεχωρίζει από μακριά, μάζευε ίτσα.
Το πρόσωπό της...,
γιομάτο με μεγάλα αυλάκια που είχε ζωγραφίσει ο ήλιος επάνω της.
Μουρμούραγε.
Σαν να προσευχόταν!
Δεν ξεχώριζαν οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα της!
Χανόταν μες στο ανοιξιάτικο αεράκι!

Ίσα - ίσα που γύρισε το κεφάλι και τον είδε.
Σαν να φάνηκε ότι..., κάτι την ενόχλησε. Σαν κάτι να την τάραξε.
Σαν κάτι να της χάλασε την ηρεμία της..., την προσευχή της.
Συνέχισε όμως να μαζεύει τα όμορφα λουλούδια της
σαν να μην έχει συμβεί τίποτε απ’ όλα αυτά!

Τι κάνεις εκεί γιαγιά; τη ρώτησε το αγοράκι. Ο εγγονός της.
Απάντηση καμία..., δε μιλούσε.
Ο μικρός καθόταν επάνω σε έναν κομμένο απ’ τις ρίζες σχεδόν κορμό,
μιας γέρικης ελιάς κι έπαιζε δειλά – δειλά με δυο σαλιγκάρια που του έκαναν παρέα.
Ένιωθε τον ήλιο να καρφιτσώνει το δέρμα του και τη μυρωδιά από το φρέσκο χώμα να του χαϊδεύει το μυαλό.
Κοιτούσε με επιμονή τη γιαγιά του, κολλημένος στην φιγούρα της για πολλή ώρα.

Με μάτια κουρασμένα που θέλουν να δακρύσουν
δεν έχει μείνει σταγόνα δάκρυ από τα χρόνια...,
γυρίζει η Γυναίκα... κοιτάζει τον μικρό και του λέει: Αυτή είναι η ομορφιά μου!
Σε λίγο θα φύγω κι εγώ. Θα ταξιδέψω. Έρχεται η σειρά μου.
Αλλά..., μαζί μου θα πάρω και τα τελευταία λουλούδια.
Δεν υπάρχει λόγος να θυμάστε τι υπήρχε πριν από εσάς!!!!!