Γυρνάει ο κόσμος και μαζί γυρνάει η αγάπη
κι εγώ από σένα έχω φως μου κρατηθεί
τώρα θα κλείσω σ’ εφτασφράγιστο ντουλάπι
τα ξένα ρούχα που για χρόνια είχα ντυθεί.

Το παραλήρημά μου μ’ έκανε κομμάτια
έναν αδύναμο που λέγανε δειλό
απόψε κοίτα με και πάλι μες στα μάτια
μ’ αυτά τα μάτια τώρα ξέρω να μιλώ.

Η δίψα έγινε το σώμα κι η ψυχή μου
σφαίρες χτυπήσανε τα αισθήματα βαθιά
λόγια σκληρά έδιναν τέλος στην αρχή μου
τα δυο σου χείλη γίναν θάνατου σπαθιά.

Σβήσαν τα χρόνια μας στην άκρη της οθόνης
σκληρός καθρέφτης της ζωής μας της μικρής
που την κυλήσαμε στην ερημιά της σκόνης
και στην απάτη μιας παραίσθησης μικρής.

Κράτα το χέρι μου και πάμε ως τ’ αστέρια
όσα αγάπη μου δεν έχουν πουληθεί
πάνω από θύελλες και μέσα σ’ αγριοκαίρια
ο εφιάλτης μας στο φως να διαλυθεί.

Σε ξαναβρήκα και σου λέω την αλήθεια
πως ό,τι ζήσαμε για πάντοτε θα ζει
σκέψου πως γράψαμε δικά μας παραμύθια
τον κύκλο τώρα θα τον κλείσουμε μαζί.