Σκοτεινιάζει μα εσένα δε σε νοιάζει
είμαι μόνη μα εσένα δε σε νοιάζει
με τρομάζει μα εσένα δε σε νοιάζει
η άδεια πόλη τ’ όνομά σου που φωνάζει
μα εσένα δε σε νοιάζει.

Χειμωνιάζει μα εσένα δε σε νοιάζει
μεθυσμένη μα εσένα δε σε νοιάζει
απ’ τον πόνο μα εσένα τι σε νοιάζει
τη βροχή στο τζάμι ακούω να στενάζει
μα εσένα δε σε νοιάζει.

Και κρύβεσαι στις λέξεις που μου 'ρχονται στο στόμα
και κρύβεσαι στη νύχτα που τυραννάει το σώμα
το σώμα που πεινάει, το σώμα που φοβάται,
το σώμα που αγαπάει, το σώμα που θυμάται
εσένα μόνο εσένα κι υποφέρει
για πάντα έχεις φύγει και το ξέρει.

Στην κρεμάστρα μα εσένα δε σε νοιάζει
το παλτό σου μα εσένα δε σε νοιάζει
η κιθάρα μα εσένα τι σε νοιάζει
στο κρεβάτι ξαπλωμένη ησυχάζει
μα εσένα δε σε νοιάζει.

Και κρύβεσαι στις λέξεις που μου 'ρχονται στο στόμα...