Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
γι’ αυτό τη γη δεν έχεις περπατήσει.
Με δυο φτερά μ’ ανοιγμένα τα πανιά,
θα περιμένεις για πάντα να φυσήξει.

Κόκκινο χρώμα στα σύννεφα και στα μαλλιά,
που σου `χα πλέξει μια μέρα μια πλεξίδα
κι είπες σιγά „το τέλος να κοιτάς
να `χω το βλέμμα σου στον άνεμο πυξίδα“.

Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.

Μέσα σε λίμνες και θάλασσες σε είχα δει
το ένα σου μέρος το κρυφό να καθρεφτίζεις
και με μαχαίρι τρίκοπο, μαβί,
το πρόσωπό σου μέσα στο νερό να σκίζεις.

Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
Τ’ άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι.
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά,
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι.