Έξω απ’ την αυλή σου με τα ρόδα και τα γιασεμιά
πέρναγα με τη μοτοσικλέτα μου συχνά
από τα μεγάλα μάτια σου μια ερωτική ματιά
πρόσμενα μα έβρισκα παράθυρα κλειστά.

Όμως σήμερα ο χρόνος στήνει μια λαμπρή γιορτή
κι εσύ στην αυλή σου, επιτέλους, θα φανείς
– στο παιχνίδι του έρωτα νικά την πέτρα το χαρτί –
και σε λίγο θα ’σαι ο άγγελος της μηχανής.

Τα καφέ δερμάτινά σου και οι μπότες
Θεέ μου, πόσο όμορφη σε έχουν κάνει!
Μοιάζω με στιχάκι που ’σμιξε με νότες,
σαν καράβι που το μάγεψε λιμάνι.

Και τα μαύρα σου μαλλιά από τη μηχανή θ’ ανεμίζουνε
θα τα βλέπουν ήλοι και ακρογιαλιές και θα κοκκινίζουνε.

Κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια θα ξεκουραστεί η μηχανή
και εμείς στη θάλασσα θα μπούμε αγκαλιά
όταν προς το δείλι πάρει η δύση χρώμα βυσσινί
λες και ζήλεψε απ’ τη δική σου ομορφιά.

Μα τα σλίπινγκ – μπαγκ την άλλη μέρα θα μαζέψουμε
– το ταξίδι έχει κι άλλους άγνωστους σταθμούς –
σαν δυο άμυαλα παιδιά τον έρωτα θα παίξουμε,
θα ξεχάσεις του γραφείου σου τους αριθμούς.

Πέρα από του Καραμανλή την Τρύπα
μάς προσμένει ο Χάρος να μάς ταξιδέψει
καπετάνιος με τη σκαλιστή του πίπα!
Θεέ μου, η μηχανή μας στον γκρεμό θα πέσει!

Και από απόσταση κάποια κυρία στον άντρα της θα πει :
«Δες πώς πέφτουν τα παιδιά κι η ευτυχία πώς γίνεται σιωπή!».

Έξω απ’ την αυλή σου με τα ρόδα και τα γιασεμιά
για ταξίδι δίχως χάρτη ξεκινήσαμε
και σαν δυο ερωτευμένα διαβατάρικα πουλιά
στην απέναντι την όχθη καταλήξαμε....