Αν η καταιγίδα δε με ξεκάνει
η κυβέρνηση τότε θα το κάνει
Αυτός ο στίχος γυρνάει στο μυαλό μου
έτσι όπως ψάχνω το σφυγμό μου στο φως

Πώς μεγαλώνει ο μικρός ανιψιός μου
έτσι επικίνδυνη που έγινε η παλιά γειτονιά
και το δημόσιο σχολείο ρημάδι,
δεκάχρονοι με κινητά και πατίνια παντού
δίπλα στους dealers αλωνίζουν κοπάδι

Σ’ έναν ατέλειωτο πεζόδρομο εστία του κακού

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ
για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Αααα ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
Αααα ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
να κλείσει την πόρτα...

Αριστουργήματα ευρώ έξι κι ογδόντα
σκισμένο νάιλον μες στις εφημερίδες
Οι θησαυροί του Σολομώντα
σκληρά ρεμπέτικα και σως για τις γαρίδες

Μόνο ό,τι παίζει στην τηλεόραση υπάρχει
μόλις χαθεί απ'τις οθόνες δεν υπήρξε ποτέ
Οι θύτες ατιμώρητοι υπογράφουν
μια μαύρη τρύπα εξαφανίζει την αλήθεια στο χθες
Από πού έρχομαι να δω και πού πάω

Σκιάχτρα και πιόνια μ’ εμποδίζουν, προβολείς και σκιές

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ
για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Εεεε ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
Εεεε ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
να κλείσει την πόρτα...

Κάθε απόγευμα περνάω απ’ την Πεντέλη
καμένα πεύκα, μαύροι θάμνοι, τρομαγμένοι λαγοί
σπασμένα νεύρα, οργή και θλίψη
και αγωνία για το σπόρο που θα μπει στην πληγή

Πώς ξεφυτρώσανε εδώ αυτά τα σπίτια,
ποιος προστατεύει τελοσπάντων πες μου ποιον κι από τι;
Όποιος προλάβει, ό,τι προλάβει ν'αρπάξει
τρέχει και τι ψάχνεις μες στην κόλαση αυτή
για να σωθούμε μου λέει η Λίνα
"Πρέπει στα δέντρα τ'οξυγόνο μας να το γεννάμε εμείς"

Σου έχω άσχημα νέα Αθήνα και θα στα πω
''Δε βλέπω να `χεις άλλο χρόνο ζωής''

Να θυμηθώ, Για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ
Να μην ξεχάσω να θυμηθώ
για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Εεεε ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα
να κλείσει την πόρτα...