Δεν είν’ ο τρόπος σου αυτό που μ’ ενοχλεί,
ούτε τα λόγια σου που πέφτουν σαν μαχαίρια,
μα μια ζωή, κουρέλια όταν θαρρείς,
ό, τι δικό μου ή από μένα καμωμένο,
ό, τι δικό μου ή από μένα καμωμένο.

Μην έρθεις αύριο, συγγνώμη να μου πεις,
θεώρησε το θέμα τελειωμένο
και στα σκουπίδια ψάξε, μέσα, για να βρεις
κάτι δικό μου ή από μένα ξεχασμένο,
και στα σκουπίδια ψάξε, τώρα, για να βρεις
κάτι δικό μου ή από μένα ξεχασμένο.

Τώρα που φεύγω, κοίτα άλλη για να βρεις
κι άσε τα λόγια και τα χίλια παρακάλια
κι αντί για όρκους κάτσε τώρα να σκεφτείς
πως το παιχνίδι απ’ την αρχή ήτανε χαμένο,
πως το παιχνίδι απ’ την αρχή ήτανε χαμένο.

Μην έρθεις αύριο, συγγνώμη να μου πεις,
θεώρησε το θέμα τελειωμένο
και στα σκουπίδια ψάξε, μέσα, για να βρεις
κάτι δικό μου ή από μένα ξεχασμένο,
και στα σκουπίδια ψάξε, τώρα, για να βρεις
κάτι δικό μου ή από μένα ξεχασμένο.