Όταν νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό
και το ταβάνι στο δωμάτιο να γυρνάει,
όταν νιώθεις της καρδιάς σου τον παλμό
σαν τύμπανο στη ζούγκλα μέσα άγρια να χτυπάει,

όταν νιώθεις ότι κόβεσαι στα δυο
και το στομάχι σου απ’ τον πόνο ότι θα σπάσει,
όταν το στόμα σου είναι σαν χολή πικρό
κι η ζωή σου ότι έχει πια το νόημά της χάσει:

Τότε ζεις αληθινά, τότε ζεις πραγματικά
γιατί η αγάπη είναι θάνατος κι ανάσταση μαζί
η αγάπη είναι θάνατος κι ανάσταση μαζί.
Όχι, δε σε ξέχασα ποτέ μου
όχι, είσαι μέσα μου ακόμα.
Δε σταματάει, δε σταματάει, δε σταματάει
δεν υποφέρεται, δεν υποφέρεται, δεν υποφέρεται.
Ο πόνος της αγάπης δεν τελειώνει
ο πόνος της αγάπης
δεν σταματάει, δε σταματάει, δε σταματάει.

Όταν νιώθεις πως κάνει ζέστη ξαφνικά
και το πουλόβερ στο λαιμό σου σε στενεύει,
όταν νομίζεις πως δεν άκουσες καλά
κι ο αέρας στο δωμάτιο μέσα ότι λιγοστεύει:

Τότε ζεις αληθινά, τότε ζεις πραγματικά...