Μιλάς και φαίνεσαι ωραία
μόνο όταν είσαι με παρέα,
σαν μένεις μόνη κάθε βράδυ,
ένα εσύ και το σκοτάδι,
σαν μένεις μόνη κάθε νύχτα,
στα μαύρα βελουδένια δίχτυα.
Μέσα στο τσίρκο του χαμού μου
ο ακροβάτης του μυαλού μου
όρμά, τον κλόουν πιάνει στα πράσα
που μου `βαζε στα μάτια γράσα
για να μην βλέπω την αλήθεια
στα τρυφερά σου παραμύθια.

Την παρακμή σου δεν αντέχω,
φεύγεις μακριά κι αλλού πετάς,
μια σ’ έχω, μια δε σ’ έχω,
κάψε τη μάσκα που φοράς.

Κουράστηκα να με παιδεύεις
αχ, μια ζωή με κοροϊδεύεις
είσαι μαζί μου από συνήθεια,
δεν βλέπεις την πικρή αλήθεια
ξεπέφτεις κι όλο με πληγώνεις,
- έργο μιας ψεύτικης οθόνης.
Φεύγω και παίρνω το κορμί μου
κουβάρι σφίγγω την ψυχή μου
- θυμάμαι τα γλυκά σου μάτια
σαν πακετάρω τα κομμάτια
του προδομένου έρωτά μου,
δεν ήταν τότε η σειρά μου.

Την παρακμή σου πια δεν βλέπω
μ’ άκου τα λόγια μου, μην τα σκορπάς
μ’ όποιον κι αν είσαι, συμβουλεύω
κάψε τη μάσκα που φοράς.