Γύρισα σπίτι και τα φώτα ήταν σβηστά,
σε μια βουβή σιγή, φθαρμένη απ’ τ’ άρωμά σου,
είχε αρχίσει να υποφέρει η μοναξιά
και το δωμάτιο να κυκλώνει η σκιά σου.

Κλέβεις, νομίζω, απ’ τους άλλους, τη ζωή,
και τριγυρίζεις την επόμενη τη μέρα,
όταν μια σκέψη, στο μυαλό σου μέσα μπει,
εξαφανίζεσαι, σχεδόν, με τον αέρα.

Αυτό που μου `δωσες, δεν ήταν ευτυχία,
έχω για σένα αποδεικτικά στοιχεία,
ο τελευταίος λόγος ήτανε δικός σου,
αφού εσύ, απλά, περνούσες τον καιρό σου.

Γύρισα σπίτι και τα φώτα ήταν σβηστά,
είχε αρχίσει να υποφέρει η μοναξιά.

Θα ξαναζήσω τη σκηνή απ’ την αρχή,
κι έτσι όπως θέλω, στο μυαλό μου θα τη γράψω,
θα θυμηθώ τα λάθη που έκανες εσύ
κι ίσως, σιγά - σιγά, μπορεί να σε ξεγράψω.

Αυτό που μου `δωσες, δεν ήταν ευτυχία,
έχω για σένα αποδεικτικά στοιχεία,
ο τελευταίος λόγος ήτανε δικός σου,
αφού εσύ, απλά, περνούσες τον καιρό σου.

Γύρισα σπίτι και τα φώτα ήταν σβηστά,
είχε αρχίσει να υποφέρει η μοναξιά.

Αυτό που μου `δωσες, δεν ήταν ευτυχία,
έχω για σένα αποδεικτικά στοιχεία,
ο τελευταίος λόγος ήτανε δικός σου,
αφού εσύ, απλά, περνούσες τον καιρό σου.

Γύρισα σπίτι και τα φώτα ήταν σβηστά,
είχε αρχίσει να υποφέρει η μοναξιά.