Μια παγωμένη πνοή
απ’ την ψυχή βαθιά
τη θλίψη σου σκορπά
στης μοναξιάς τα χείλια.

Μια φλογισμένη οργή
σκιάζει τη λογική σου
και μοιάζει η ζωή σου
σαν τα πεσμένα φύλλα.

Αν μάθεις ν’ αγαπάς,
αν μάθεις να πιστεύεις
ίσως μια μέρα βρεθείς
σ’ έναν κόσμο που δεν περισσεύεις.

Αν μάθεις να εκτιμάς
κάθε φωτιά στο σκοτάδι
κάποιος θα `ρθει να σε βρει
να σου χαρίσει το μονάκριβο χάδι.

Ένα πνιγμένο γιατί
βουλιάζει στο μυαλό σου
κι ανάβει το μέτωπό σου
σαν πυρετός, σαν αίμα.

Μια ξεχασμένη πληγή
μουδιάζει το κορμί σου
σαν χάνεται η ζωή σου
στης σιγουριάς το ψέμα.

Αν μάθεις να γελάς
δίχως το κέρδος να σέρνεις
θα `ρθει εκείνη η στιγμή
που στον πόνο ελπίδες θα σπέρνεις.

Αν μάθεις να εκτιμάς
όσα σε φτιάξαν σπουδαίο
ίσως να με θυμηθείς
είν’ ο κόσμος ταξίδι μοιραίο.