Εφτά, ουρανοί εφτά
και σύννεφα αλήτες περάσανε κλεφτά,
πατάγανε στις μύτες,
ποιος έρωτας περνά απ’ το παράθυρό μου,
εσύ `σουν τελικά, το άλλο το μισό μου.

Εφτά, ουρανοί εφτά
και σύννεφα αλήτες με γδύσαν στ’ ανοιχτά,
μου κλέψαν τις σαϊτες,
δεν είχα οπλιστεί για τέτοια καταιγίδα,
με βρήκε η χαραυγή, με λιώμα την ασπίδα.

Θα κάνω πάλι το ίδιο λάθος, με το ίδιο πάθος,
καημένη λογική.
Καημένα δέντρα, του κόσμου η σέντρα,
τον έρωτα τον βάζει φυλακή.

Εφτά, ουρανοι εφτά
του χρόνου οι τραπεζίτες μετράγανε λεφτά,
τα βάσανα βουνά και θάλασσες τα χρόνια,
αλλού πας κι αγαπάς - πού πας, σε πρόδωσε η κολώνια.

Εφτά, ουρανοί εφτά
και σύννεφα αλήτες χτυπάνε αλύπητα,
τη νύχτα με τα θαύματα και τους μερεωρίτες.
Σε είδα να φοράς αυτό το μπλε φουστάνι
και τώρα τι ζητάς,
εκείνο το παλιό φιλί ζητάς να με ξεκάνει.

Θα κάνω πάλι το ίδιο λάθος, με το ίδιο πάθος,
καημένη λογική,
καημένα δέντρα, του κόσμου η σέντρα,
τον έρωτα τον βάζει φυλακή.

Εφτά, ουρανοί εφτά
και σύννεφα αλήτες περάσανε κλεφτά.