Είναι κι ο έρωτας μια πτώση
με ίλιγγο και άλλη τόση
είν’ η ζαλάδα που θα δώσει.

Κλείνεις τα μάτια κι επιμένεις,
δε σκέφτεσαι, δεν προλαβαίνεις,
γεύεσαι μόνο και σωπαίνεις.

Τώρα το τώρα είναι εμπρός μου
κι αυτός ο ήλιος ο λαμπρός μου,
ας γίνει αιώνιος γαμπρός μου.
Να παντρευτώ το φως κι ας γίνω
ένα λουλούδι στο Λονδίνο ή λίγη σκόνη στο Πεκίνο.

Κοιτάς τα μάτια που είναι δίνη,
νιώθεις στο σώμα την οδύνη
κι αφήνεις την καρδιά να δίνει.

Κάθε ανάσα κι ένας λίβας,
σε κυριεύει σαν Αννίβας,
μοιάζει στο αίνιγμα της Θήβας.

Τώρα το τώρα είναι εμπρός μου
κι αυτός ο ήλιος ο λαμπρός μου,
ας γίνει αιώνιος γαμπρός μου.
Να παντρευτώ το φως κι ας γίνω
ένα λουλούδι στο Λονδίνο ή λίγη σκόνη στο Πεκίνο.