Μια φυλακή ίσως πρώτα να μοιάζει η αγάπη
και στα πόδια μας μια αλυσίδα με μπάλα βαριά
γιατί είναι κατάρα κι ευχή και γκρεμός και κρυφό μονοπάτι
που σε βγάζει στο φως απ’ του κόσμου την άλλη μεριά.

Είναι σκληρό μ’ άλλος δρόμος απλά δεν υπάρχει
και ο πόνος δεν είναι παρά ένα ακόμα σκαλί,
να ανεβείς, να πατήσεις εκεί κι ως το τέλος να αντέξεις τη μάχη
αν μαζί μου διαλέξεις να μείνεις σ’ αυτό το κελί.

Μια φορά αν μέσα μου έχασα ότι είναι δυνατόν να χαθεί,
επειδή να επιμένω δεν ξέχασα δυο φορές έχουν όλα σωθεί.
Και το ξέρω η ώρα πως έρχεται που τα σύνορα θα είναι ανοιχτά,
οι σκιές θα γυρίζουν στο τίποτα κι οι σοφοί στα κλειστά τους χαρτιά.

Όμως μια φυλακή τούτη η αγάπη μπορεί να 'ναι πρώτα
και μια μαύρη σκιά που σε πνίγει πουλά την καρδιά
μα αν εσύ το πιστέψεις μπορεί, μοναχή της ν’ ανοίξει η πόρτα
και να βγούμε στο φως απ’ του κόσμου την άλλη μεριά.

Δες οι ήρωες χαϊδεύουν στο στήθος τους την πληγή και γυρίζουν ξανά,
ζωντανοί συναντάνε στον ύπνο τους μια χαμένη πατρίδα γλυκιά.
Και το ξέρω η ώρα πως έρχεται που όλα θα είναι ξανά δυνατά,
οι σκιές θα γυρίζουν στο τίποτα και οι σοφοί στα κλειστά τους χαρτιά.

Μια φορά αν μέσα μου έχασα ότι είναι δυνατόν να χαθεί,
επειδή να επιμένω δεν ξέχασα δυο φορές έχουν όλα σωθεί.
Και το ξέρω η ώρα πως έρχεται που τα σύνορα θα είναι ανοιχτά,
οι σκιές θα γυρίζουν στο τίποτα κι οι σοφοί στα κλειστά τους χαρτιά.