Μή κιζτουρεύ'ς*(1) με νέ πουτσή*(2),
θά ευρίκ'ς τρανόν πελιάν-ι,
τ’ όσπίτι σ’ θά κολλίζ'* άτο,
ό κόσμον νά χαλάν'-ι.

Μαϋρον λυκούδ’ θά γίνουμαι,
σερπέσκα*(4) πού γουρνάται*(5),
άγριον καί άνημέρωτον, Θεόν πού `κί φοάται.

Θά κατηβαίνω άποβραδής
κ’ έμπαίνω ς σό χωρίο σ',
όλόγιον θά γριλεύ*(6) άτο
νά μη άπομέν’ ξάϊ βίος.

Γιά τ’ άτό κόρη λέγω σε,
άφ'ς με ς σήν ησυχία μ',
νά ζω μέ τα τερτόπα μου
καί τήν τυριαννισία μ'.