Της Ανδρομέδας το γάλα στη Λιάκουρα σε βύζαξα.
Με ξηλωσιές σε φάσκιωσα, στα πέλαγα σε βάφτισα.
Εγώ είμαι η μάνα σου η Γραίκα, λησμονιά μου!
Κι οι ρώγες μου στο στόμα σου, γλυκό κρασί να πίνεις.
Άστρα οι ελιές στο σώμα μου, αιώνιο εφτάζυμο
από πνεύμα, αγιασμό σοφία κι ιδρώτα.

Οι Φοίνικες με μάτωσαν στη Σπάρτη, στην Αθήνα.
Δε έζησα ελεύθερη η Ελλάδα, αδερφέ μου!
Σε σπούδαξα στην Έφεσο φιλοσοφιά και τέχνη.
Γι’ αυτό σε πήρε ο Κεραυνός κι ο γιος του στην Ινδία!
Να πας παντού με το στανιό, περγαμηνές βιβλία.

-Αχ! γιατί Ρωμαία γειτόνισσα;

Κι εγώ που πρωτοφίλισα το αγκάθινο στεφάνι,
στο γάμο μας, σ’ επτά εκκλησιές με του Θεού τα κάλλη.
Σε `μένα πλάι ξάπλωσε, να γύρει η Παναγιά!
Σεμνή αυτοκρατόρισσα για μια χιλιετία!
Μαρμαρωμένο το στεφάνι σου, τη Ρωμιοσύνη σου που αφήνεις;

Με ξεγέννησαν κλέφτες απ’ τη σκλαβιά κι αρματολοί με πλύναν!
Για να με χτίσεις, να με πουλήσεις δουλικιά, κονιάτες με γκρεμίσαν!
Δεξά, ζερβά παραπατώ κορίτσι προσφυγόπουλο!
Χορτάτο από μπαρούτι με χαμό μεσολογγίτικο!
Βαρέλι από το Τσάμπασιν με αίμα διστομίτικο,
που πίνω με φαρμάκια, γιατί τράταρα καρδιά,
του κόσμου το φονιά, της γνώσης μου ζημιά.
Με πάτησαν με άρμα, απ’ έξω απ’ το σχολειό,
του Κίσσιγγερ τσιγάρο καπνισμένο και σβησμένο.
Μου φόρεσαν φουστάνια, που βρομάν πολυεστέρα,
με `ντυσαν Ευρωπαία πια, κακόμοιρε πατέρα!
Προσμένω η Ψωροκώσταινα, η κόρη σου… Επ-ανάσταση!