(Φωνές ξεχωριστές γυναικών, που πετούν έξω απ’ τα τείχη πέτρες)

Μερικές πέτρες,
απ’ το χέρι μιας γυναίκας,
τα κορμιά τους ας γευτούνε!

Κι από γυναικεία χέρια πόνους
ή και θάνατο ας βρούνε!

Εκεί!
Στον θάνατο!
Εκεί!
Εκεί να μπεις μέσα στην πόλη αυτή!
Αδέρφια!
Τον πέτυχα στο κεφάλι!

Νιώστε,
τις πέτρες αυτές `πάνω σας!
Που ξεκινούν μ’ αντρίκια δύναμη και ψυχή,
από γυναικεία χέρια.

Κύματα, κύματα,
ξεκούραστα, έρχονται τα στίφη!

Μόλις,
απ’ την προσπάθεια κουραστούν,
άλλα θεριά ανήμερα ορμούν στα τείχη!

Αυτές,
για τον πολιούχο μας• τον Άη Δημήτρη.

Κι αυτές για τον Κάσσανδρο•
που `χτισε αυτήν την πόλη!

Με τα πρωτόγονα αυτά όπλα,
εμείς οι γυναίκες ας αντισταθούμε!...