(Φωνές γυναικών)

Τι πέτρες είν’ αυτές, τυλιγμένες σε χαρτιά.
Ποιος ξέρει.
Πάντως δε μοιάζουν με παιχνίδια παιδικά.

Ο Μουράτ, ζητάει,
οι άντρες μας να μην πολεμήσουν.
Λέει,
τα τείχη να εγκαταλείψουν.

Ότι θα ζούμε πιο καλά, απ’ ό,τι με τους Βενετούς.
Με πονηριά, θέλουν να μπουν στην πόλη.
Χωρίς τα βέλη μας ο αέρας να γευτεί!

Ένα καράβι βενετσιάνικο έφτασε.
Γεμάτο με σιτάρι.

Αν προλάβει να γίνει ψωμί, ίσως την πείνα μας χορτάσει.

Οι Τούρκοι, όμως, φοβήθηκαν.
Μήπως έχει όπλα και στρατό.

Γι’ αυτό, ακούστηκε,
πως αρχίζουν με πιο γοργό ρυθμό,
το απ’ έξω τείχος να τρυπάνε.

Τι `μέρες θ’ ακολουθήσουνε, ποιος ξέρει!
Ίσως,
μας προστατέψει ο Άγιος της πόλης μας!

Ναι.
Μα, ας θυμηθούμε και το αρχαίο ρητό:
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει.»

Γι’ αυτό, τώρα όλες,
στα τείχη τα θαλασσινά ας πάμε.

Σιτάρι να πάρουμε. Να το κάνουμε ψωμί.
Κι αυτό, δύναμη ζωής,
στα κορμιά τα κουρασμένα των φρουρών να γίνει!

Γρήγορα! Γρήγορα!
Σιτάρι απ’ το καράβι της Βενετιάς να πάρουμε.
Ψωμί,
μες από της φωτιάς την δύναμη να κάνουμε.

Την πείνα των φρουρών,
‘πάνω στα τείχη να χορτάσουμε.

Για να μπορούν,
τις πέντε αισθήσεις τους, άγρυπνες να κρατάνε.
Με νέα δύναμη μέσα τους, να μπορούν να αμυνθούνε.

Κι έτσι, η πόλη ίσως σωθεί•
ίσως κι εμείς σωθούμε!