Πόσες αγάπες μέτρησες για να δεις ότι υπάρχεις ακόμα;
Πόσες αγάπες γκρέμισες για να δεις, αν θα μπορέσεις να υπάρχεις ακόμα;
Εσύ δεν μαδούσες μαργαρίτες.
Εσύ μόνο χαλούσες τις τριανταφυλλιές κι έκοβες και πετούσες κάτω, ένα - ένα τα ροδοπέταλα.
Κι έλεγες : -M’ αγαπά; Δεν μ’ αγαπά.
Κι εκείνος έλεγε : -Σ’ αγαπώ!

Κι έπαιζες συνέχεια αυτό το παιχνίδι. Κι εκείνος, σου απαντούσε το ίδιο
Δε σου `φτανε όμως αυτό.
Άρχισες να κόβεις τ’ αγκάθια από το λουλούδι και τα `μπιχνες με δύναμη μες στο σώμα του
και κάθε φορά που το έκανες αυτό, του `λεγες ειρωνικά και θυμωμένα : -Τώρα πες μου.
M’ αγαπάς ή δεν μ’ αγαπάς;
Κι εκείνος σου έλεγε : -Σ’ αγαπώ.

Και μετά πήρες κι άλλα κοτσάνια και βέργες γεμάτες από αγκάθια κι έφτιαξες ένα χοντρό και μεγάλο στεφάνι. Και του το `βαλες στο κεφάλι. Και κάθε φορά που το πίεζες φώναζες, ούρλιαζες λυσσασμένα και του’ λεγες : -Τώρα μ’ αγαπάς ρε ή δεν μ’ αγαπάς;
Κι εκείνος σου έλεγε : -Σ’ αγαπώ!

Κι εσύ δεν άντεξες κι άρχισες να κλαις! Και του `βγαλες το στεφάνι από το κεφάλι του
και το `βαλες στο δικό σου. Κι άρχισες να το πιέζεις με δύναμη ώσπου το κεφάλι σου μάτωσε κι έτρεξε αίμα. Πολύ αίμα! Πάρα πολύ αίμα!!! Μα δεν ένιωθες πόνο!

Κι εκείνος που σε είδε έτσι..., δάκρυσε και σου είπε: -Γιατί το κάνεις αυτό;
Αφού εγώ σ’ αγαπάω!
Κι εκείνος έβαλε τα χέρια του στους ώμους σου και σε φίλησε στο μέτωπο. Οι πληγές σου αμέσως εξαφανίστηκαν! Χάθηκαν!
Κι εσύ έσκυψες και του φιλούσες τα πόδια.
Κι εκείνος είπε: - Σήκω επάνω. Δεν κατάλαβες ότι σ’ αγαπάω;

Κι εσύ από τότε..., δεν ξαναχάλασες ούτε ένα τριαντάφυλλο!!!

Κι εκείνος από τότε..., σε έμαθε να δακρύζεις!!!