Πάλι το έβαλα στα πόδια
και βρήκα κάπου να κρυφτώ
κι ούτε γεια...ένα γεια.
Ήταν αδέσποτες οι σφαίρες
κι έπεφτε χύμα η βροχή
στα κλαδιά, κι ούτε γεια.

Τώρα κοιτάω τα τρένα σαν πρεζάκι,
μ’ έχουν μάθει στο σταθμό,
είμαι από τζάκι,
τώρα τρώω ό,τι βρω.

Ήταν ωραίο το δυάρι,
αυτό που μέναμε μαζί.
Το `χασα στα χαρτια.
Κι όταν με κοίταξες στα μάτια
και μου’ πες κράτα με σφιχτά,
όχι πια...ποτέ πια.