Κανένας δε με ξέρει, ούτε τους ξέρω εγώ
αυτός που υποφέρει είναι ο χαμένος των καιρών.
Πότε θα αλλάξει η μέρα, πότε θα αλλάξει η εποχή,
πότε θα μπει η σφαίρα μες στη θαλάμη τη σωστή.
Τότε ξανά θα σμίξουν τα δάκρυα με τη βροχή,
ο χρόνος θα στη φέρει, ο χρόνος πάλι θα σε βρει.
Το πιο μακρύ ταξίδι είναι αυτό που είχα ονειρευτεί,
βουνό με βουνο δε σμίγει μα στο `χα ορκιστεί,
πως θα σε βρω ξανά στην άλλη μου ζωή.
Και να που ήρθε η μέρα, ήρθε η μαύρη η στιγμή
και με κοιτάει η σφαίρα χαμογελαστή.
Θα μου μπλεχτούν τα νύχια, θα μου παγώσει η φωνή
και αν σ’ αφήσω πίσω, είναι που μ’ άφησες κι εσύ.