T’ Aρμένου γιος πινέθηκε, γαλανά ματάκια μ’ κι έμορφα
σ’ ένα σ’ ένα πασά κι αφέντη, λάλει, λάλει καλό μ’ αηδόνι.

Aφέντη μου τη θάλασσα, πεζός θα την αδιάβω.
Kι αν την αδιάβ’ς τη θάλασσα, γαμπρό θελ’ `α σε κάνω
θέλεις την αξαδέρφη μου, θέλεις στην αδερφή μου,
θέλεις τη θυγατέρα μου, που λάμπει σαν τον ήλιο,
όπου γεννήθ’κι σκοτεινά και φέξαν τα σοκάκια.
T’ Aρμένου γιος σαν τ’ άκουσε, ξεντήθ’κι, ξαρματώθ’κι
ξεντήθ’κι, ξαρματώθηκι, μεσ’ στη θάλασσα ρίχτ’κι,
σαράντα μέρις έπλεγε, γελώντας τραγουδιώντας,
κι απ’ τις σαράντα κι ύστερα, κλαίει μοιρολογάει.