Πόσο μ’ έχει κουράσει αυτή η σιωπή,
οι αδιάφορες νύχτες, γεμάτες «γιατί».
Πες μου που πήγε η αγάπη, που πήγε η φωτιά
κι όλα γίναν συνήθεια, όλα γίναν σκιά;

Ο, τι έμεινε, δυο σώματα σε μια παλιά κορνίζα
κι εσύ όλα τα πολύχρωμα, να μου τα κάνεις γκρίζα.

Πάρε το δρόμο σου να πάρω το δικό μου,
φεύγω πριν χάσω τελικά τον εαυτό μου.
Δεν το αντέχω, όσο και να σ’ αγαπάω,
δίπλα σου δυο μοναξιές να κουβαλάω.
Δυο μοναξιές, δυο μοναξιές,
δυο μοναξιές να κουβαλάω.

Σε κοιτάζω μα πάλι δε βγαίνει η βραδιά.
Άδεια λόγια, άδειο βλέμμα και άδεια καρδιά.
Μια ρουτίνα η ζωή μας, χαρά πουθενά,
μόνο ίδιες εικόνες κι αστεία φτηνά.

Ο, τι έμεινε, δυο σώματα σε μια παλιά κορνίζα
κι εσύ όλα τα πολύχρωμα, να μου τα κάνεις γκρίζα.