Όλο γυρίζω στο γκρίζο μου σπίτι
και θυμάμαι τους φίλους στη Θεσσαλονίκη,
μα η ανάγκη για κάτι με σπρώχνει στην πόλη,
θα κάνω κι εγώ ό,τι έκαναν όλοι.

Και όπως βλέπω το ήλιο πίσω απ’ τα τζάμια
θυμάμαι εκείνα τ’ αεροπλάνα,
που όταν ήμουν μικρή με παίρναν στην πλάτη
πέρα για πέρα, σ’ όλα τα πλάτη.

Πατησίων γωνία 316
κι εγώ να βάζω τη ζωή μου σε τάξη,
σε χάρτινες κούτες τα ρούχα βαλμένα
μα τα όνειρά μου καλά στοιχισμένα.

Και όπως πέφτει αχνά το φως αναμμένο,
τραγούδια σκαλίζω και περιμένω
και ας το ξέρω καλά πως σαν ξημερώσει
μόνο για λίγο το φως θα με σώσει.

Πατησίων γωνία 316
και εγώ να βάζω τη ζωή μου σε τάξη,
μες στο άδειο ψυγείο η πόλη φωνάζει,
μέρα τη μέρα η ζωή μου αλλάζει.