Αφού η κότα μας δεν κάνει το χρυσό αυγό
κι από το αυγό δε σκάει ένα πουλάκι,
γιατί η γάτα σου τα βάζει με τον σκύλο μου,
γιατί ο σκύλος μου ανεβαίνει στο κρεβάτι.
Δε θα την βρω, δε θα την βρεις
τη μέση λύση, γιατί λύση δεν υπάρχει.
Τόσο μπορώ, τόσο μπορείς
αφού καλά το ξέρουμε στη μάχη
κανεις δεν βγαίνει νικητής.

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη,
μέσα στο δρόμο σταματώ σαν να άκουσα κάτι,
μα ήταν στην έρημο φωνή
από μια μακρινή εποχή.

Αφου ο Θεός δεν κατεβαίνει να μας βάλει μυαλό,
αφού ο λαγός δεν βγαίνει απ’ το καπέλο,
αφού ο καθένας προσπαθεί για το δικό του το καλό
με το στανιό και με το έτσι θέλω.
Κι αυτό είναι ανθρώπινο και κάτι εντελώς φυσικό,
αυτό είναι δίκαιο, ωραίο, νόμιμο, κι ηθικό,
θα σου ανέβω στο σβέρκο και θα με πατάς στο λαιμό,
θα σου φοράω τη θηλιά , θα με πετάς στον γκρεμό
γιατί μπορείς, γιατί μπορώ.

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι είναι η αγάπη,
μέσα στης νύχτας την σιωπή σαν να άκουσα κάτι,
μα ήταν μια σταγόνα στην βροχή
από μια μακρινή πια εποχή.

Μέσα στο σπίτι μου ποιος έβαλε τον διάβολο;
Μήπως εγώ ή ήταν πάντα μέσα;
Το να μοιράζεσαι το σπίτι σου είναι άβολο
μα αυτός ο διάβολος γνωρίζει όλα τα μέσα.
Κι όλους δεμένους μας κρατάει ο εξαποδώ,
όλα δουλεύουν για δικό του λογαριασμό,
ώσπου πια κέρατα φοράμε αντί για φτερά
και η καταστροφή του άλλου είναι η δική μας χαρά
και η ειρήνη συμφορά.